G*dverdomme

Het moet me even van het hart. Al van voor de zomermaanden zitten wij met een regenwaterpomp die niet meer werkt. Dat betekent een toilet beneden en de tuinslang buiten die in plaats van op de regenwaterput op het leidingwater aangesloten zijn. OK. En ik geef grif toe dat ik véél te traag in gang ben geschoten. En toen even een hartstilstand kreeg, want de eerste offerte was één van €1600. Zonder BTW.

Nee dus. Ik was al van plan om zelf loodgietercursussen te gaan volgen, maar toen was er een tweede loodgieter. Die me een offerte voor de helft gaf. Ja dus!

Fast forward naar vorige week donderdagavond, 20h30 ‘s avonds. Die tweede loodgieter laat weten dat hij om een duidelijke offerte te kunnen geven toch een technieker moet langssturen om even een kijkje te nemen en ohja, die passeert vrijdag om 16h. Ik in paniek, snel-snel alles op het werk geregeld zodat ik om 16h thuis kan zijn. Ik ben daar om 16h. En om 16h30. En om 17h. Ondertussen bel ik, melden ze mij dat de technieker écht wel onderweg is. Om 17h vertrek ik richting Colruyt, want ik had nog eten nodig en ik was het wat beu. Ik wandel om 17h30 terug naar huis en zie iemand voor de deur zitten. De technieker dus. Bon. Hij neemt foto’s, de baas bevestigt de offerte en we boeken voor vandaag een nieuwe afspraak om 9h, bevestigd via Whatsapp.

Ik regel alles en om 9h zit ik netjes klaar thuis, met laptop van het werk volop aan het werken en aan het wachten. En wachten. Om 9h30 bel ik toch nog maar eens op, waarop ik de melding krijg ‘die afspraak was toch om 16h?’. Euhm, nee, jij hebt zelf het uur doorgegeven via Whatsapp en daar staat duidelijk 9h. ‘Oei, dan heb ik misschien iets fout gepland’. No kidding. Ik kan de afspraak om 16h laten staan of ik kan twee weken wachten. Bon, ik forceer op het werk wat en hoeza, ik kan om 16h terug thuis zitten. Om om 16h15 terug te bellen, om nadien door de technieker gebeld te worden die liet vallen dat hij gepland was om 18h en dat dat misschien 18h30 kon worden. Voor iets dat drie uur ging duren.

En toen maakte ik een fout: ik zei tegen de technieker ‘ik ga eerst met uw baas bellen om dit eens te bespreken’. Duuuuuuuuuuuude. Grote fout. Want die hoofdloodgieter? Die kreeg ik niet meer aan de lijn (eerst vijf keer op voicemail terechtgekomen, vervolgens meldde mijn gsm mij telkens dat mijn gesprek geannuleerd was. Klootzak.). En de technieker? Die nam ook niet meer op en stond hier ook niet om 18h. Ook niet om 18h30.

Mijn regenwaterpomp is nog altijd kapot. We behelpen ons nog steeds met leidingwater terwijl die regenwaterput vol zit. Ik heb al zeker twee keer geweend vandaag. En ik zoek een nieuwe loodgieter, liefst één met goeie referenties. En ik zaag tegen het internet.

Kijk, het kunnen niet altijd roze wolken zijn.

Nieuwe meubels

We gingen niet zot doen, een maand of drie, vier geleden. Gewoon eens kijken voor een nieuwe eettafel, liefst één die we tot een leuk en groot formaat konden uittrekken en die we de volgende twintig jaar konden gebruiken. We trokken langs een aantal winkels (Gova, Gero) en belandden uiteindelijk bij Meubelen Verberckmoes (je weet wel, de piramides). Ik ben niet gesponsord, integendeel, wij hebben hen fameus gesponsord. Jongens toch.

We zagen De Tafel. Jawel, hoofdletters en al. Prachtig licht hout, nog een grain dat erin zat, mooi onderstel, standaard twee meter lang en uit te trekken tot drie meter. Ideaal. En stonden daar toch geen kasten in dezelfde uitvoering erachter zeker? Wij gingen dus info opvragen bij één van de verkopers en kregen een fodlertje in de handen gestoken. Waarin bleek: ze hadden ook bibliotheekkasten, TV-kasten, dressoirs, … Alles dus.

Onze meubels zijn nog goed. De zetel sowieso: die kochten we twee jaar geleden en is fantastisch. Hartjes voor onze zetel en zijn ‘battle station’ (er zit zo’n relax-gedeelte in). Al onze andere meubels (buiten de barkast en wijnkast van de wederhelft) komen van de IKEA. Ook hartjes voor IKEA, want die mannen doen dat goed. Bon. Alle meubels (buiten ons bed) die er stonden, zijn al zo’n 10 jaar oud. Letterlijk. De wederhelft kocht die toen hij alleen ging wonen en die zijn telkens mee verhuisd (niet slecht, twee keer uit elkaar halen en terug ineensteken, zeker voor IKEA-gerief). Anyway, je voelt me al op mijn klompen (sokken zijn het niet meer: subtiel is niet mijn middle name) afkomen: wij kochten ons vanalles extra. Stoelen voor bij de tafel, een dressoirkast zodat we onze chique wijn- en waterglazen weg konden zetten, een hogere kast (geen idee wat daar de fancy naam voor is) voor alle rommel, twee bibliotheekkasten, een TV-meubel en nog wat kleinere boekrekjes. Serieus. We gingen ons inhouden.

En nu staat dat hier. Is al ons IKEA-meubilair (OK, nee, ons oud IKEA-meubilair) opgehaald door het petekind van de wederhelft die net alleen is gaan wonen en daar goed voor gaat zorgen (hij heeft mijn oude fiets ook al en is daar supercontent van). En sta ik ‘s ochtends te staren naar dat meubilair, met de leuke mix van ‘oh mijn god, hoeveel geld staat daar nu’ en ‘oh kijk, hoe mooi’. Geef me nog een maandje en ik vergeet die betaalde rekening wel.

 

Grote kuis

Na de obligate kledingwissel (al het wintergerief gaat bovenin de kast, het zomergerief komt er onderin bij) komt er meestal ook een opruimstorm. Die is al deels bedwongen omdat we vorig jaar verhuisden (waarbij ik met veel plezier zoveel mogelijk buitenkeilde wanneer ik vond dat het daar tijd voor was), maar een jaarlijkse check is toch niet slecht. Zo vond ik onlangs de kuikentjes terug om in de paasboom te steken (uiteraard pas nadat ik al andere versiering gekocht had omdat ik die kuikentjes niet terugvond, maar kom). Wie weet wat voor schatten er overal nog steken?

Dit zijn de gebieden waar ik de volgende weken weer wat rust/structuur in hoop te krijgen:

• Kleerkast
  • Ja, ik heb al geswitcht, ’t is waar. Maar ieder half jaar ga ik ook met een borstel door mijn kleerkast zelf, figuurlijk sprekend dan: alles wat ik niet meer gedragen heb het afgelopen seizoen of twee en/of dat ik bijhoud ‘want wie weet pas ik er binnenkort wel terug in’ wordt naar kledingcontainers gebracht. Hetzelfde voor schoenen. Dat gaat niet vanzelf: ik heb vaak pijn aan mijn hart (dat week hart, weetjewel), maar een kast waarvan ik weet dat ik alles ga dragen is een zaligheid. Mijn zomerkast is trouwens veel uitgebreider dan mijn winterkast merkte ik op. En blauw blijft mijn favoriete kleur. Overduidelijk.
• Administratie
  • De grootste schoonmaak en opkuis is al gebeurd, maar ik merkte dat een aantal kaften toch héél vol beginnen te geraken. Opsplitsing is dus nodig, ik moet alleen nog eens samen met de bestaande kaften en de nog-lege kaften samenzitten om de transfer in orde te maken.
• Bergingen
  • We hebben er twee: eentje boven en eentje beneden. Die zijn al sinds de verhuis bestempeld als rommelkot en blijven zo ook dienstdoen. Boven valt mee omdat de genres aan goederen vrij beperkt zijn (bedgerief, kerstversiering, jassen die dat seizoen niet gebruikt worden, een trouwkleed, …) maar kan altijd wel een reboot gebruiken, beneden is echt schaamtelijk. Er moet dus dringend tussen de wederhelft en mezelf afgesproken worden hoe we dat willen aanpakken en wat ik daartegen mag doen, want ik ben als de dood dat er eens iets naar beneden tuimelt omdat we niet aan iets anders konden en dat er dan kwalijke gevolgen zijn.
• Voorraadkast
  • Ik ben vermoedelijk niet alleen in het aankopen van etenswaren die ik op dat moment nog niet nodig heb, maar binnen een week of zo misschien wel. Gevolgd door het zoeken naar iets specifiek in diezelfde kast een maand of vier later en het tegenkomen van dat eten dat ik binnen een week wel ging gebruiken. Tijd voor een check en (her)kennismaking met alles wat in die kast staat.
• Kast met doosjes
  • IKEA-potjes. Blokkerpotjes. Zo’n kast is al een rommelkot op zich en ofwel gaan er potjes verloren, ofwel raak je dekseltjes kwijt. Ik probeer af en toe die kast ook eens onder handen te nemen, al was het maar om te beseffen wat er daar allemaal insteekt.
• Expeditkastjes
  • IKEA-liefhebbers dat we zijn sleuren wij een Expeditkast mee sinds het appartement. Een aantal vakjes zijn afgeschermd door deurtjes, wat handig is want ons trouwboekje steekt daar (relatief) veilig in, net zoals onze paspoorten en dergelijke. Minder handig is het feit dat ‘uit het oog, uit het hart’ meespeelt en rommel altijd gemakkelijker te negeren is wanneer er een deur voor steekt. Je hoort me al aankomen: uitkuisen die handel.
• Tuinkot
  • Onze recentste aanwinst op kotgebied en ineens al een klepper: alles wat daar thuishoort zoals BBQgerief, tuingerief en ander vreemd gedoe steekt er al in. Alleen: hoe gaan we dat concreet doen, die indeling? Voor we het zo ver laten komen als bij de bergingen wil ik dat graag toch even uitgeklaard zien 😉

Dit was 2016

• Meer bezoeken dan wenselijk waren aan de notaris en de bank in januari
• Een verlovingsfeest in februari dat een burgerlijke trouw werd door vrij spontane ingevingen, gevolgd door een short-skiweekend
• Een verhuis in maart naar ons eigen huis – driewerf hoera en veel stress! Die verhuis die samenviel met een weekend weg met vrienden – beste idee ooit. In diezelfde maand vond ik trouwens mijn trouwkleed.
• Drukke momenten op het werk in april, zowel bij mij als bij de wederhelft. Ondertussen liep ik voor de eerste keer 5 kilometer in groepsverband en gingen we op weekend naar de Champagnestreek.
• We zeilden ons een weg naar de zon (maar niet echt) in mei en mijn schouder blokkeerde spontaan van de werkdruk.
• Twee trouwfeesten die niet die van mij waren in juni, vergezeld van een concert van Adele in Antwerpen en één van de King’s Singers in Echternach!
• Twee weken verlof in la douce France en een groot feest voor de 90ste verjaardag van mijn grootmoeder in juli.
• Nog meer trouw- en andere feesten in augustus, samen met mijn eerste pasbeurt.
• Afscheid nemen van mijn grootmoeder in september, wat een dubbel gevoel gaf. Een vrijgezellenweekend met een fantastisch groepje en nog fantastischere getuigen een weekend nadien, wat helemaal vreemd was.
• Een lange/korte (hangt ervan af hoe je ernaar kijkt) aanloop naar De Trouw in oktober
• Drie weken huwelijksreis die vanaf nu geldt als the trip to beat in oktober en november.
• Onze eerste kerstboom in het huis in december.

2016 was op een persoonlijk vlak een toppertje van formaat, met de bedenking dat het volgend jaar wat rustiger mag op grote-dingen-die-georganiseerd-moeten-worden-vlak.

Op wereld- en ander vlak: 2016, ge waart niet in goede doen. Herpak u in evolutie naar 2017!

 

De tuin

Sinds we verhuisd zijn (echt, beste beslissing ooit, al hou ik soms toch nog mijn hart vast door die lening – het is nog wat wennen op dat vlak) hebben we een tuin. Geen grote tuin, een terras met 35 vierkante meter gras, maar groot genoeg om een klein vakantiegevoeltje te hebben. We hadden grasmatten laten leggen, tot ons grote plezier, want alles heeft goed gepakt en nu ziet onze tuin er zalig groen uit. Enig probleem: gras, dat blijft groeien. En groeien.

We hebben ons dus een grasmaaier aangeschaft, want zonder is ook geen doen. Iets klein, een Bosch (want de wederhelft is die specifieke aankoop gaan doen) en naar het schijnt iets wendbaar. Nee, ik heb dat machine nog niet gebruikt. Ik ben al wel het gras gaan dumpen in de groencontainer, dat wel, maar afrijden heb ik nog niet gedaan. De wederhelft doet dat zo goed, ik ga hem die job toch niet afnemen zeker 😉

Wat ik wél doe, af en toe met enthousiasme zelfs, is de klimop op de gemeenschappelijke muur met de buren temmen. Zij hebben langs hun kant klimop geplant en toen we in maart ons huis als trotse eigenaars binnenwandelden was zeker de helft van de tuin overwoekerd met klimop. Die is nu onder controle, deels omdat we heel de tuin omgespit hebben aangezien we die grasmatten wilden leggen en deels omdat ik wekelijks met de groenschaar langs de omheining wandel en de té enthousiaste klimop-strengels streng afknip. Het werkt, maar ik heb nu al schrik voor onze huwelijksreis wanneer we drie weken adios zeggen en onze tuin vermoedelijk sprongetjes van plezier maakt.

De groene vingers zijn trouwens echt niet groen. Ik probeer op tijd en stond onze plantjes (frambozenplantjes, lavendel in bloembakken) levend te houden, maar we verliezen er toch regelmatig een aantal. Ik heb me er al bij neergelegd, maar het voelt toch altijd een beetje als een falen: als ik een plantje niet levend kan houden, wat dan later met een baby? Ik troost mezelf met de gedachte dat een kind wel meer laat weten wanneer er iets moet gebeuren 😉 Maar kom, we blijven proberen. Het gras doet het toch al fantastisch goed, ik vind dat al een hele overwinning.

Stress

Ik ben wat geïnspireerd door Samaja’s post, ik geef het grif toe: zij spreekt over operatie lente, ik spreek over stress. Of liever: Plan Anti-Stress.

Het sleept allemaal wat aan: de verhuis is wel achter de rug, maar er moet nog vanalles in het huis gedaan worden. Er komt ook meer bij kijken dan ik had verwacht en het financiële plaatje blijkt voor mij toch wat angstaanjagender dan gedacht. De trouw wordt uiteraard nog steeds voorbereid, maar dat betekent ook low-key activiteit langs mijn kant, een klein beetje langs de kant van de wederhelft (echt, die focust op de onnozelste dingen, zoals wie er in de suite mee een jacquet mag aandoen en wie niet. Argh.) en veel activiteit langs mijn ouders’ kant. Op het werk is de grote live-gang van het belangrijkste programma ondertussen al 9 dagen bezig, wat betekent dat we niet alleen tijdelijk verhuisd zijn naar een kleinere ruimte waar we met meer samenzitten maar ook dat het stress- en recupereergehalte nu een pak anders ligt dan voordien en niet ten goede.

Ik kan nog wat voortdoen, maar daar wordt de mentale stress alleen maar groter van vrees ik. Dus: het Plan Anti-Stress. Kleine dingen, maar dingen die helpen. Zoals daar zijn: vrijdag een gigantische verkoudheid die doorbreekt gecombineerd met koorts. In plaats van verder aan te modderen en mijn hele dag uit te zitten ben ik vriendelijk doch vastberaden naar huis gestuurd door mijn collega’s om 12h en heb ik niet tegengestribbeld. Andere voorbeelden: zondag heb ik een bad mét Lush-product genomen om relax in bed te kunnen kruipen na een dag vol auto- en ander plezier, vorige week heb ik quasi niet gekookt om toch maar wat ‘vrije’ tijd voor mezelf te hebben en om mezelf plezier en hopelijk profijt op te leveren kocht ik voor een klein prijsje vier frambozenplantjes. Een mens moet iets doen met groen, niet waar? (in mijn geval: vooral laten sterven, maar bon)

Ik ga dus blijven dingen op de kleine dingen, op dingen die ik al een tijdje ergens op een to-do lijstje had staan en nog niet in orde had gekregen, op dingen die mij persoonlijk goed doen voelen, ook al gaat het om iets miniem. En blijven ademen, dat ook. En hopen op zon, want dat doet toch ook iets met een mens.

Onze gordijnen

Via de schoonzus waren we bij een toffe zaak op het Eilandje terecht gekomen voor onze gordijnen. Sympathiek, toch modern maar niet koud. En zachte stofjes links, rechts en centraal. Ook normale stofjes, maar af en toe voel ik eens graag aan zachte stofjes. ‘t Is een probleem, ik weet het, maar mijn tastzin mag af en toe ook wel eens iets hebben 😉

We wilden een goed verduisterend gordijn voor in de slaapkamer, want de slaapkamer ligt aan het gemeenschappelijk plein en daar zijn een aantal lantaarns met veel licht die de indruk geven van knal binnen te schijnen bij ons. Niet leuk dus. En laten we eerlijk zijn: in een slaapkamer moet je niet veel inkijk hebben. Trauma’s voor kleine kindjes, het is ook geen doen. Goede verduisteringen dus.

De gordijnen werden besteld voor de slaapkamer, de andere gordijnen (op het gelijkvloers en eerste verdiep voor de grote schuiframen, mét installatie want daar hangt nog niets van rail) werden ook besteld maar met minder spoed. Vorige week kregen we de slaapkamergordijnen, hingen we die op en… bleek dat die toch wel 25 centimeter te kort waren zeker?

De rail van de gordijnen hangt aan het plafond, een 25 centimeter boven het raam. Ze hadden dus enkel de afmetingen van het raam genoteerd en niet die van raam tot plafond erbij. Lap. En het lag ook deels aan ons: we hadden de afmetingen voor dat raam doorgegeven en niet gekeken naar wat ze genoteerd hadden. We vonden het dus niet kunnen om écht van onze tak te maken tegen die mensen, want zelf hadden we ook niks meer nagekeken. Maar wel stom. Het is ondertussen al bijna opgelost: de gordijnen zijn terug binnen, ze gaan er een extra lap onderhangen en we betalen gewoon de aankoopprijs, niet de prijs en plus. Wij kunnen daarmee leven en zij ook.

Maar als er iets aan de andere afmetingen mankeert: die hebben ze zelf opgemeten en dan ga ik toch niet zo vlot zijn hoor 😉

PS: het gordijn was trouwens echt al supergoed, alleen wat te kort. En die lantaarns staan net op een slechte hoogte, dus schijnt dat vollenbak binnen. Jammer, jammer.

PPS: de gordijnen zijn bij deze helemaal in orde in de slaapkamer en maandag worden alle andere gordijnen ook opgehangen. Spannend!

Mijn persoonlijke redding: de kuisvrouw

Sinds een aantal jaar is Marvel (en Disney) bezig met de revival van de superhelden. Ze mogen er van mij nog één bij creëren: De Kuisvrouw.

Vorige week kreeg ik (na een week wachten, maar het was voor een goed doel) de verlossende boodschap van Randstad: ze hadden een kuisvrouw gevonden (die van mijn schoonzus, waarvan ik al wist dat ze goed was) en ze kon maandag beginnen. Maandag. Ik hoorde links en rechts engelenkoren zingen en ik dacht: ja. Alsjeblieft. Op mijn blote knietjes als het moet. Laat het geweten zijn: ik heb graag een proper huis. Ik ben alleen écht geen goeie om dat zelf te doen. Ik raak gefrustreerd, dat stof ligt daar toch terug twee seconden later, mijn ramen zien er slechter uit nadat ik ze gedaan heb dan ervoor… Nee, niet mijn ding.

Maandag liet ik ze binnen, De Kuisvrouw. Een moederlijk type, sympathiek, lichtjes geschokt omdat ik duidelijk niet de juiste kuisproducten in huis had (sorry, sorry! Loop niet weg! Koop wat je wilt en ik betaal terug!) maar klaar om eraan te beginnen. Het genot toen ik thuiskwam en nog net een vleugje citrus rook, schone spiegels, vloeren waarvan je weet: die zijn met nat gedaan. Ik ben stapelzot van mijn kuisvrouw. En het is zo afgesproken dat ze de volgende keer meeneemt wat ze nodig heeft (nogmaals sorry) en dat ik dat terugbetaal. I love it. 

Ik kan het alleen maar aanraden. Akkoord, da’s geld dat je dan niet ergens anders voor kan gebruiken. Maar dat is ook wel vier uur per twee weken dat ik voor iets anders vrijmaak en dat weegt bij mij niet op tegen dat geld. De wederhelft is trouwens ook supercontent: nu loop ik niet (of minder) te zagen over het kuisen van het huis. Winwin, noemen ze dat.

 

Aangehaalde broeksriem

Niet door het verliezen van gewicht, helaas (of toch niet dat ik het gemerkt heb), maar wel door de grote uitgaven aan het huis (vorige maand een getal van vijf cijfers, slik) en toekomstige grote uitgaven die nog moeten toekomen (de zetel en de gordijnen, goed voor nog een €3000).

Zo zwart op wit doet dat bijna fysiek pijn, laat staan dat ik er mentaal niet goed van ben. Ik hou mijn uitgaven relatief goed bij en sinds de start van onze gemeenschappelijke rekening heb ik dus ook een zicht op onze kosten voor het huis zelf. En au. Maar au. Ik heb nog nooit een eigen eigendom gehad en de wederhelft betaalde voordien altijd alle rekeningen, dus dat is voor mij echt wel een wake-up call. Tel daarbij dat ik mij daar allemaal veel meer zorgen om maak dan de wederhelft en je merkt: ik laat daar meer slaap over.

Ik wil dat dus mentaal aanpakken, want ik zie het niet zitten om hier écht slaap over te laten. Ik ga dus terugkeren naar de mindset van een paar maanden geleden: meer op voorhand aankopen, geen impulsaankopen doen en écht mezelf drie vragen of iets echt nodig is. En kijken wat dat geeft, tegen het einde van volgende maand. Want dan zitten daar toch al zeker niet de schuldsaldoverzekeringen en zo niet meer bij, dat scheelt toch ook al een kleine €10000.

Au.

Goede buren

Bij een verhuis komt altijd veel stress: krijgen we alles op tijd in het huis? Komt alles in één stuk toe? Gaan de spiegels nog heel zijn? Waar zetten we wat? Zijn we niets vergeten te doen en te melden? Krijgen we de oude woning wel proper voor de nieuwe eigenaars?

Maar ook, en nog veel belangrijker in mijn ogen: hoe zijn onze nieuwe buren? Ons nieuwe huis ligt namelijk in een nieuwbouwwijk, met een centraal plein waar alle kinderen samenspelen en waar -wanneer het goed weer is- de mensen gewoon buitenzitten met een glaasje en hapje. Het was dus voor mij wel heel belangrijk dat dat klikte, want ik wil hier wel een jaar of 10 (minstens) zitten en mijn kinderen ook laten spelen en doen. En babysits lijken mij echt gemakkelijker te vinden op deze manier dan via via.

Ik kan met veel plezier melden dat het wel snor zit, met die buren. Grappig genoeg zijn onze directe buren goed bevriend met één van onze eigen goede vrienden, dus dat was ineens een leuke connectie. En het klopt dus wel degelijk: bij het eerste maartse zonnetje zaten diezelfde buren buiten, kreeg ik bij aankomst een glaasje schuimwijn aangeboden en werd er vrolijk gebabbeld terwijl nog een andere buur ook erbij kwam staan.

Het is uiteraard niet altijd zo. Moet ook niet, want anders spendeer ik vermoedelijk meer tijd bij de buren dan bij de wederhelft. Maar ik vind het leuk dat we wel wuiven als we elkaar zien, eens een kort babbeltje doen, gewoon een vriendelijk contact hebben. Leven in de Zuidervelodroom, ik zie dat eigenlijk echt wel zitten.