#projectblogboek 27: dag 91 tem 100

We zijn er gewoonweg: dag 100. Het duurde langer dan verwacht, maar was wel minder moeilijk dan gedacht om bij te houden. En ik word er gelukkiger van 😉

• Een propere diepvries en ijskast. Noem het nesten, noem het energiebesparender zijn, of gewoonweg hygiënischer: ik erger mij vaak aan de staat van ijskast en diepvries (dat ijs. Dat ijs!) en doe er niks aan. Op zondag stond ik echter met mijn haardroger voor het vriesvak en een half uur later was mijn ijskast weer proper. Zalig.
• Mooie ochtenden. Het nazomerweer is momenteel fantastisch, wat zich vertaalt in heerlijke wolkpartijen met kleurschakeringen om U tegen te zeggen.
• Kerstmuziek. Het is ondertussen al oktober, mag het? Ja he? Baby H reageert daar trouwens precies wel goed op.
• Gesprekken van scholieren die je hoort tijdens fietstochtjes. Een vrouwelijke studente die met wat vriendinnen voor de poort staat te lummelen en die de gevleugelde woorden ‘vandaag wordt zo hard niet mijn dag’ uitspreekt. Lang leve teen drama.
• De pot Nutella openkrijgen met hulp van de wederhelft. Die trouwens bevestigde dat de pot écht wel hard toezat. Merci Colruyt.
• Een bezoekje aan de Zoo op een vrije dag, tussen verschillende to do’s in. Lang leve het abonnement, lang leve mooie dagen, lang leve vrije dagen.
• Gewoon genieten van de nazomerzon, op verschillende manieren. Wandelend, languit liggend, onderuit gezakt in de zetel terwijl je een prachtige zonsondergang ziet.
• Gaan stemmen. Ik ben daar precies een uitzondering in, maar ik vind dat wel tof, dat stemmen. Alleen jammer dat mijn stemgedrag precies niet overeenkomt met dat van half Vlaanderen.
• Babykleertjes gaan ‘shoppen’ bij vrienden. Superhard proberen om het geslacht van de baby niet té duidelijk laten doorschemeren (moeilijk, moeilijk, maar kom, we zijn er bijna). Heerlijk keuvelen in de zon met hopen babykleertjes rond mij.
• Frietjes eten, want geen zin hebben in koken en ohmygod, frietjes kunnen zo lekker zijn. Ik vergeet dat af en toe wel eens. Mjam.

We zijn er. Het is gewoon gelukt: 100 dagen lang mijn happy things bijhouden en die zo klein mogelijk proberen zoeken. Conclusie: het is gemakkelijker dan gedacht én: het helpt om rotdagen beter/rooskleuriger te zien wanneer je jezelf dwingt om het positieve in de dag te zoeken. Huh.

Doe ik hiermee voort? Nee, niet op hetzelfde niveau als de laatste dagen; het werd al bijna corvee om die dingen bij te houden (niet om ze te zoeken, maar wel om ze te noteren). Ja, want ik heb echt gemerkt dat ik hier gelukkiger van werd. Score!

#projectblogboek 27: dag 81 tem 90

• Mijn babyboek invullen. Iedere week heb ik een herinnering in mijn GSM die mij ertoe aanzet om iets te schrijven voor de baby. Schrijven en ik, wij gaan geweldig goed samen, dus schrijf ik iedere week een briefje. Daar gaat waarschijnlijk al dertig keer hetzelfde hebben ingestaan, maar ik denk/hoop dat het een leuk aandenken wordt. De echo’s worden ermee ingeplakt, ik schrijf over wat ik ervaar op fysiek en mentaal vlak en heb gemerkt dat het mij helpt voorbereiden op D-Day.
• Lezen. Ik moest een inhaalbeweging doen, want de bibliotheek liet weten dat mijn uitgeleende boeken moesten binnengebracht worden en ik had ze al eens verlengd, dus ze moesten écht wel binnen deze keer. Ik heb dus op 2 dagen een kleine 1000 pagina’s gelezen, wat met momenten een beetje achter mezelf aanhollen was, maar lezen blijft zo’n grote passie dat ik het er wel voor over had 😉
• Een loodgieter die komt wanneer hij het zegt. Hij stond er zelfs 10 minuten te vroeg. OK, de mens is peperduur (dus we denken nog na over de offerte), maar mijn vertrouwen in het beroep is weer wat opgekrikt.
• Samen dingen doen. Samen naar IKEA gaan, samen inkopen gaan doen en ons vergapen aan alle opties voor luiers en flessenvoeding, elkaar met momenten wat wanhopig aankijken. Er vooral samen instaan.
• Dutje doen en verrast worden. Bleek dat ze een baby shower voor mij georganiseerd hadden bij mijn schoonzus en dat ze langer hadden moeten wachten op mij omdat ik per se een dutje wou doen. Aangezien ik de zwangere ben, hebben ze het mij niet kwalijk genomen 😉
• Mijn bed. Ik was snipverkouden met randje koorts en dan is het bed zo’n zaligheid.
• Dingen afstrepen van lijstjes.
• De wederhelft die terug thuis is en mijn broertje dat ik zag omdat hij voetbalde tegen de ploeg van de wederhelft. Altijd grappig om die competitie onderling dan te zien opflakkeren.
• De wederhelft kookt af en toe, voornamelijk als hij eens zin heeft in iets waar ik eigenlijk niet zo in geïnteresseerd (een pastarecept uit zijn studententijd, bijvoorbeeld). Zalig om dan enkel te moeten zeggen ‘die pot staat daar’ en ‘dat staat in de ijskast’.
• Het etentje bij de schoonzus was een succes. Leuke familieavonden zijn toch een zaligheid.

#projectblogboek 27: dag 71 tem 80

• Goede beslissingen maken: ik koos voor een uurtje wandelen in plaats van de family day in de Schorre van het werk. Te veel volk (niet alleen ons bedrijf, maar verschillende bedrijven), te veel volk de dag voordien op het gigantische familiefeest, te kleine personal bubble. De Buik en ik hadden wat ademruimte nodig en vonden dat in een park terwijl de wederhelft ging joggen.
• Eten dat ik voordien klaarmaakte enkel nog moeten opwarmen. Dat koken op zondag (wanneer ik daar tijd voor heb) is een geweldig idee geweest; mijn maandagen nadien zijn altijd relaxt(er) dan anders.
• Kerstmuziek en een rockende baby: we hadden een inzeeprepetitie (een doorleesrepetitie aan het begin van een nieuw project) met het koor, wat ik persoonlijk super vind. Gewoon snel doorzingen, een idee krijgen van hoe elk stuk zo ongeveer zou moeten klinken en er gewoon helemaal voor gaan zonder te denken ‘oei, dat heb ik precies slecht ingestudeerd’. Ahja, want we konden nog niks instuderen. En kerstmuziek. Serieus, ik ben giga-fan van de kerstperiode (de baby precies ook; hoewel, die beweegt op alle muziek die ik meezing). Kom hierrrrr met die kerstmuziek.
• Leuke collega’s die mij gaan missen. Ik ga hen ook missen. Jaja, dat is zowat een rode draad op deze blog, maar qua collega’s ben ik toch echt met mijn gat in de boter gevallen, zoals ze zeggen.
• Muziek van Herman Van Veen tijdens het schrijven van adressen op stickers (to do’s afwerken, altijd aangenaam).
• Eten in De Veranda met heerlijk gezelschap, zalig eten en een uiterst sympathiek sfeertje.
• Glanzende ringen: onze trouwringen en mijn verlovingsring zijn precies terug nieuw, zo hard kan je je erin spiegelen. Serieus, ik sta er nog altijd versteld van.
• Kunnen uitslapen. Geen verdere uitleg nodig.
• Knuffel van de wederhelft na een rotdag met heel het loodgieterdebacle. Die niet wou laten gaan tot ik terugknuffelde. En dan gaat het allemaal weer wat beter.
• We hebben een buggy! Ok, we hebben ons blijkbaar misrekend bij de grootte van de kofferbak, maar dat gaat wel gaan. Meh. Hij rijdt goed, we hebben alles dat we nodig hebben op dat punt en hij kostte een vijfde van wat we voor een nieuwe zouden betaald hebben. Hallelujah.

#projectblogboek 27: dag 61 tem 70

• We hadden ons laatste maandelijkse bezoek aan de gynaecoloog (vanaf nu is het tweewekelijks) en zagen Baby H terug op de monitor. Dat neusje, die voetjes (één van die voetjes was parmantig naast het hoofdje geplaatst, wanneer mag ik die beginnen inschrijven voor yoga?). Koddigheid alom.
• Relaxte zaterdag. De wederhelft was op mannenweekend vertrokken, waardoor ik een heel weekend alleen thuis zat. Mannekes, een weekend waarin er niks gepland is en ik alleen met mezelf rekening moet houden? Ik apprecieer die momenteel echt gigantisch-hard-enorm. Vooral omdat ik weet dat die in de toekomst zeer beperkt zullen zijn. Ik heb dus alleen de voordeur opengedaan om een pakje aan te nemen en voor de rest ben ik eigenlijk niet buitengeweest. Moet kunnen.
• Op zondagochtend naar de bakker gaan: eigenlijk ben ik toch een typisch Vlaamse. Die geur, die sfeer, die moeilijke keuze (éclair of chocolade-crèmekoek? Sandwiches of toch maar tijgertjes?).
• De wederhelft terugzien na een mannenweekendje. Ik heb zalig genoten van een weekend waarin ik wel iets deed, maar niks gepland, maar ik heb hem toch gemist.
• Kunnen zagen tegen collega over telefoontjes van eindgebruikers. We zijn een helpdesk, maar een interne helpdesk. Dat betekent dat de mensen die ons bellen vrij gelimiteerd zijn qua aantal, wat handig is want na verloop van tijd ken je de meeste. Nadeel is dat de zagers en klagers daar ook uiteraard gebruik van maken, maar kunnen ventileren bij collega’s helpt al-tijd.
• Een fietstochtje in de zon. Ik heb echt gekozen om deze week mijn fietstochtje én relaxter qua tempo, én leuker qua omgeving te maken. Dat het dan langer duurt neem ik er graag bij, want zo’n nazomerzonnetje vind ik heerlijk.
• Dichtbij huis werken. Je kan al eens wat foefelen met snooze-momenten ‘s ochtends en je kan even snel overhuis tijdens de lunchpauze. Zo’n fan van op anderhalve kilometer van het werk wonen.
• Clementijntjes! Ieder jaar opnieuw ben ik zo blij als een klein kind wanneer de mandarijntjes en clementijntjes overal terug opduiken en ik kan melden dat ik er al een aantal lekkere gegeten heb. Score!
• Friyay. Dat vrijdaggevoel werkt gigantisch aanstekelijk en iedereen loopt toch iets relaxter rond op de werkvloer. De radio kan wat harder, de grapjes worden wat losser/vettiger, de koffie-en-chocomelkbreak kan al eens wat uitlopen.
• Een gelukkige grootvader. De pater familias langs papa’s kant werd 90 en liep een hele namiddag te stralen op zijn eigen feest. Veel volk, veel fierheid (die mens is nog ontzettend hard bij de pinken), veel gelukkigheid. Wij ook gelukkig natuurlijk 🙂

#projectblogboek 27: dag 51 tem 60

Al over de helft. Hoe zotjes.

• Ik doe alles met de fiets in Antwerpen. Of het moet toch al heel lastig zijn (bijvoorbeeld én melk én andere drank én eten voor 10 man inkopen, dan ga ik liever met de auto). Nu ik in de auto vrij snel rugpijn krijg en wandelen iets trager gaat dan anders (ik amuseer me nog wel rot al wandelend, het is alleen een lager tempo) geniet ik volop van het rondsnorren op de fiets. OK, ook iets trager dan anders (ik steek het op tegenwind), maar nog altijd een pak sneller dan te voet. Hartjes voor fietsen.
• Deze week hingen er babykleertjes op het droogrek. Shit is getting real, maar die kleertjes zijn wel keikoddig.
• Lang snoozen is de max. ‘s Ochtends de wekker horen afgaan en telkens op die snoozeknop duwen. Wat ook de max is is vlakbij het werk wonen, waardoor je zo lang kan snoozen. Dat ook.
• Ik had geen zin om te koken, dus besloten de wederhelft en ik te daten in Bolivar. Al superlang geleden dat we daar binnen waren geweest, maar de bediening was even sympathiek en warm als anders. Ik ben wel fan van een aantal vaste adresjes.
• Vrienden van ons trouwden en wij zongen tijdens de ceremonie. Trouwceremonies of -missen doen mij altijd-altijd-ALTIJD iets. Noem het mijn emotionele zelve die daar volop in meegaat, maar ik moet altijd een krop wegslikken. #wimpforlife
• Onze beenhouwer is terug uit vakantie! We hebben hem anderhalve maand moeten missen (wij waren weg en dan was hij weg) maar nu is het feest ten huize C. want hij is terug. Mijn diepvries zal het ook geweten hebben.
• Prenatale les en de wederhelft: het ging over verschillende manieren om te ontspannen tijdens de bevalling en er was weinig subtiel gemeld dat het voor de partner ook interessant was. De wederhelft (die de laatste maanden al vaker vroeg naar huis is gekomen dan de afgelopen 10 jaar) ging braaf mee en we hebben wat afgelachen, maar ik denk dat hij zich zo ook wat nuttiger gaat voelen tijdens de bevalling zelf. Hoop ik. Zolang hij maar niet meer zegt dat ‘wij’ gaan bevallen.
• De koorrepetities zijn terug gestart, tot mijn grote plezier. Mijn longcapaciteit is wat beperkter, maar zingen zorgt er wel voor dat ik met een dansende baby in de buik zit, of zo voelt het toch. Laten we zeggen dat de baby zich in ieder geval heel actief toonde tijdens de zangmomenten. Wel leuk om een hobby (even) samen te kunnen delen 🙂
• Toen ik terugfietste van het werk naar huis had ik groene lichten all the way. Dat komt niet zo vaak voor, maar wanneer het gebeurt is dat ontzettend aangenaam.
• Een lege agenda ‘s avonds. Na de laatste weken waarin alles weer opgestart werd was dat een zaligheid: enkel eten maken, samen eten en babbelen en dan kiezen tussen een boek lezen, TV kijken of de twee combineren. Dikke liefde.

#projectblogboek 27: dag 41 tem 50

• Wandelen en je gedachten de vrije loop laten. De wederhelft wil nog steeds toertjes lopen om zijn conditie te verbeteren, ik wil mee want dan ben ik zeker van mijn 10000 stappen. Tijdens mijn wandeltoertjes denk ik aan alles en niets, zet ik nieuwe dingen op de to do-lijst (klinkt minder leuk dan het is, ik vind dat kalmerend want dat is dan iets dat ik niet vergeten ben) en denk ik na over onnozele dingen. Zoals de link tussen acorn (het Engelse woord voor eikel) en eekhoorn, en hoe hard die woorden op elkaar lijken terwijl die ook een functionele link hebben. En hoe dat zou komen. Jaja, een filosofisch en filologisch brein, het is een wonder.
• Thuis werken. Af en toe lukt het om een half dagje van thuis uit te werken en dat kan zo’n deugd doen. Rust, een zetel waar ik twee minuutjes op kan liggen als dat nodig is, mijn eigen gerief rond mij. Ik heb mijn collega’s ontzettend graag, maar thuiswerken vind ik toch altijd een zaligheid.
• Burrata. Ik heb al zes maanden geen burrata meer gegeten, omdat die over het algemeen ongepasteuriseerd is en dat dus niet mag. Bij De Serre hadden ze wel gepasteuriseerde, tot mijn groot plezier. Genieten.
• Bibliotheek. Het was een lastige dag, mentaal en fysiek. Dus ging ik rondneuzen in de bibliotheek, waar ik altijd wat gelukkiger van word. Het hielp. Hartjes voor de bib!
• Een gedetailleerd to do-lijstje. Er zijn een hoop kleine (en grote) dingen die ik vandaag zou willen doen en om er geen enkel te vergeten heb ik ze op een gedetailleerd lijstje gezet. Superleuk gevoel om af te kunnen strepen.
• Restjes uit de diepvries kunnen halen en die opwarmen in plaats van inkopen te moeten gaan doen. Ik doe van #luiedoos en ben daar vrij trots op.
• In plaats van lang in de keuken staan voor vrienden gewoon pizza gaan halen en een hele avond over die pizza heen keuvelen en mijn stoel niet uit moeten komen. Ideaal.
• Zeteltime, om die #luiedoos verder uit te werken. Een dekentje (want het weer is er weer naar *vreugdedansje*), een boek, een kleine steek van FOMO omdat ik een supertoffe date met supertoffe vriendinnen heb gecancelled voor die zeteltime. Maar deugd dat dat deed.
• Konijntjes in het stadspark zien rondhupsen wanneer ik langsfiets. Mijn meisjeshart hupst dan mee, want konijntjes die zijn zo schattiiiiiiig.
• We gingen naar IKEA, want voor de babykamer was vanalles nodig. Een bedje, een kleerkast, laten we zeggen dat het vrij cruciale dingen zijn. Maar we kochten ook nieuwe schoenenrekjes en die staan nu beneden, waardoor de rekjes die er nu stonden (het goedkoopste van het goedkoopste en eigenlijk ook een wijnrekje dat fout gebruikt wordt) naar boven verhuisden. En als ik die nieuwe rekken beneden zie staan, met alle schoenen daar netjes op, dan gaat mijn hart sneller slaan. Love.

#projectblogboek 27: dag 31 tem 40

• Thuiskomen na drie weken weggeweest te zijn. Je draai onmiddellijk terugvinden en dat thuis-gevoel hebben. Hartjes voor de temperaturen en stortbui in Antwerpen ook. En nu die to do-lijst tackelen.
• Disney loves jazz. Ik kreeg deze CD’s (1 en 2) voor mijn verjaardag en sindsdien staan die -samen met de Hamilton soundtrack- non-stop op. Ik word gelukkig van jazz-versies van Disneymuziek en hoe simpel kan je leven dan eigenlijk zijn?
• In de babykamer hing er van in het begin behang. Geen lelijk behang, maar niet iets waar ik heel lang op kan/wil kijken (vrij donker en druk); maar hey, geen probleem, die kamer hadden we toch nog niet nodig. Cue naar nu en het besef dat we die kamer dus wél nodig gaan hebben. Serieus, het was een plezier om dat behang eraf te halen (het voordeel was wel dat het fatsoenlijk behang was: ging er heel vlotjes af, merci vorige eigenaars!). En nu schilderen.
• Wandelen in het park. De wederhelft start binnenkort weer met squash en voetbal en had zich een aantal weken ‘laten gaan’ wat betreft beweging. Hij wou dus gaan joggen in het park en het was mooi weer, dus terwijl hij rondjes ging lopen, deed ik die rondjes wandelend. Heel aangenaam onder de bomen en af en toe kon ik een gesprekje van een minuutje doen met de wederhelft (hij kwam me nadien ook tegemoetgelopen, zodat mijn laatste rondje zijn uitwandelrondje was). Zalig.
• Thuis lunchen. Ik heb mijn collega’s gemist, maar de portefeuille heeft even gegild tijdens de laatste weekjes (wij letten niet zo op ons geld tijdens de vakantieperiode), waardoor ik nu even voor goedkopere lunches ga. En dus overhuis ga om daar boterhammetjes te eten, rustig op het gemakje. Yay.
• Vrienden met trouwplannen en die dat ook nog eens in het buitenland gaan doen. Altijd leuk om te horen waar ze mee bezig zijn en als ze dan vragen om hapjes en drank mee te komen testen, doen wij dat uiteraard graag. Altruïsten dat wij zijn (A)
• Sint Idesbald. De wederhelft is van zijn twee tot 12 jaar jaarlijks naar Sint Idesbald gegaan, telkens voor minstens twee weken en soms zelfs tot twee maanden aan één stuk. Sindsdien is hij daar nog maar één of twee keer langsgeweest, dus toen zijn zus een appartement huurde gingen wij uiteraard ook een dagje langs. Een dagje zee, dat voelt toch superhard als vakantie, ook al is het maar voor één dag.
• Een lege zetel qua strijk. Alle was van de vakantie is erdoor. Ik heb zelfs even een lege zetel gehad en dat is zo’n geweldig gevoel dat mij dat onmiddellijk goede voornemens doet hebben. Benieuwd hoe lang die duren 😀
• Vrijdaggevoel. Op vrijdag is er altijd een speciale sfeer op het werk. Er wordt meer gelachen, gemakkelijker gelachen, gemakkelijker geplaagd. De mensen die je aan telefoon krijgt zijn vaak ook gelukkiger. Heel aangenaam allemaal.
• Dag met papa. Voor kerstmis gaf ik mijn papa een dagje citytrippen cadeau. Oorspronkelijk gingen we richting Luik, maar ik zit niet graag meer zo lang in de auto (hallo rugpijn) dus trokken we richting noorderburen en Goes/Middelburg. Het was ontzettend leuk om een hele dag one-on-one tijd te hebben met mijn papa, zonder dat er veel stress of gedoe bij kwam kijken. Score!

#projectblogboek 27: dag 21 tem 30

• Familie en steun in moeilijke tijden. Klinkt dramatisch, maar komt erop neer dat ik erin geslaagd ben de sleutels van de auto op te sluiten in de kofferbak van de auto (jaha). Gelukkig waren we net op bezoek bij familie van de wederhelft, was er een zwembad voor handen (mijn bikini was juist uit de auto gehaald, wat de reden was voor die sleutels in de koffer) en hadden we met dank aan de verzekeringen anderhalf uur later de sleutels weer in handen. Toch.
• Het gevoel van thuiskomen. We zitten momenteel op het domein van vrienden van mijn ouders. Ik kom hier regelmatig sinds mijn 15, de wederhelft passeert hier nu ook al voor de vijfde keer. We weten dus waaraf en waaraan en dat is zo’n leuk gevoel op vakantie, niet moeten zoeken naar wat er allemaal is en waar dat allemaal ligt.
• Fruitsap op de markt. Op donderdag en zondag is er een grote markt in Nyons, op zo’n twintig minuutjes van het domein. Het is een jaarlijkse traditie geworden om daar te passeren (we kochten daar al tafelkleden, potten met prachtige motieven en deze keer ook een houten horloge voor de wederhelft) en dan ook binnen te springen halverwege de markt bij het kraampje waar je verse vruchtensapjes kan gaan halen. Niet te versmaden.
• Sterrenhemel. Op onze laatste avond was de hemel ‘s nachts volledig open, waardoor wij ons vergaapten aan de melkweg, Cassiopeia en de Grote en Kleine Beer. Volgende keer toch écht mijn overzicht van sterrenbeelden meenemen, dan herken ik er wat meer.
• Verkoeling en prachtige lucht in de Alpen. Het was hier bij aankomst een zalig frisse 24 graden (wie had gedacht dat ik dat ooit nog zou zeggen?) en ‘s avonds konden we gewoon onder een donsdeken kruipen want het was daar frisjes. Ik heb zelfs lange broeken en truien aangedaan.
• Herkenning. Wij gingen al drie keer skiën in La Plagne en nu ontdekken we tijdens het wandelen de pistes die we al deden. Superleuk gevoel, zowel door de herkenning als omdat je oriëntatie zo ook net iets gemakkelijker meewil 😉
• Lekker eten. Pierrades (waar ik enthousiast aan deelnam), fondue (die ik aan mij voorbij liet gaan, te veel kaas), heerlijke kaas en salami en sapjes. Nee, wij hebben niet gekookt in het ruime appartement, wij deden daar alleen aan uitgebreide aperitief.
• Wandelen en jezelf inspannen. We maakten lange wandelingen, met veel afdalingen maar toch ook een aantal stijgingen op het programma. Het ging traag/trager dan gewoonlijk, maar het ging. Ik heb wel nog nooit zoveel excuses gehad als nu om te zeggen dat ik even wou uitblazen 😉 En ‘s avonds zalig geslapen, want fysiek kapot zijn is toch ook een tof gevoel (echt waar).
• We hadden het eerste seizoen van Friends mee en hebben ons een kriek gelachen. En de reeks bewonderd, want het blijft een fantastisch ding, ook meer dan twintig jaar na datum. (Nee, wij zijn niet oud en jij ook niet. De wereld is gewoon vreemd)
• Is er iets beter dan een pannenkoek na een zware inspanning? Ja, een pannenkoek met chocolade en banaan na een zware inspanning. Beentjes onder tafel en smullen van die handel. Mjam.

 

Nog steeds geïnspireerd door Kelly en haar Blogboek, uiteraard. 

#projectblogboek 27: dag 1 tem 10

In willekeurige volgorde, de dingen die mijn dagen mooier maakten:

• Geschop in mijn buik. De melding van ‘hoi, ik ben ook wakker’ of ‘seg, we gaan toch nog niet slapen zeker?’. En de zekerheid dat het wel in orde zal zijn, daarbinnen, zolang ik beweging voel.
• De geur van verse was. Het wasmachine openen en die wasem aan wasverzachter en wasproduct die mij doet wegdromen.
• Een nieuwe vinaigrette ontdekken door die receptjes van Hellofresh. En de wederhelft die bijna die vinaigrette opdrinkt, zo lekker dat hij die vindt.
• Brownies. Van collega’s. Die ‘te veel maakten, want een portie voor één persoon is niet mogelijk’ en of wij die mee willen opeten? Altruïstisch als wij zijn, altijd!
• Het plannen van een Engelandreisje/week met vrienden, volgend jaar. OK, een koorweek, maar toch.
• Activiteiten schrappen. Er stond in het weekend vanalles op het lijstje dat nog moest gebeuren, sommige dingen dringender dan andere. Ik denk dat ik quasi niks heb doorstreept en alles heb uitgesteld. En vooral veel in mijn zetel heb gelegen.
• Een superkoddige puppy die samen met zijn baasje wachtte aan het rode licht. Die wat jankte en vooral geïnteresseerd was in alles en iedereen rond hem. Die uiteindelijk werd opgetild door datzelfde baasje, ‘want hij klonk toch wat moe’. Cute.
• Tijdens mijn lunchpauze door Antwerpen wandelen, een nieuw straatje inslagen en letterlijk minstens honderd keer denken ‘verdorie, Antwerpen, je bent mooi’.
• Het frituur. Een frietje meepikken van de wederhelft en smullen van een portie mini-loempia’s met zoetzure saus.
• De airconditioning. Een week of vier geleden (vlak voor De Grote Warmte) kochten we een mini-airco (zo’n handmodel, past perfect op een nachttafeltje, je moet enkel wat water ingieten af en toe) die ik claimde langs mijn kant van het bed. Iedere avond zet ik dat ding een minuut of vijf, tien aan op volle kracht en geniet van de friste. Wanneer ik écht ga slapen, zet ik de airco uit, gaat het licht ook uit en slaap ik in. Buiten één of twee nachten was dit voldoende om de nacht door te komen.

(Ja, deze dateren nog van voor mijn verlof. De volgende sessie wordt vermoedelijker iets exotisch-geïnspireerder)

 

Deel 1 van mijn #100tinythings-challenge, met dank aan dat Blogboek. 

#projectblogboek 27: Neem deel aan een project zoals #100happydays en doe het enkel op je blog.

Ik ga er een projectje #100tinythings van maken, genre #kleingelukske (om de hashtags volledig op te gebruiken). Mijn kleine dingen die mijn dagen maken. Ik ga mijn uiterste best doen om dat enkel op deze blog te houden, met overzichtjes per tien of twintig (tijdens de vakantie wordt het vermoedelijk wat lastiger om erover te bloggen, maar bij deze beloof ik mijn best te doen) want dagelijks, dat wordt lastig 😉

Wat komt in aanmerking? Het plukken van frambozen of bramen van eigen struiken, giechelende kindjes die door waterstralen huppelen, een boek, een dutje in de zetel. Dingen die mijn dag mooi of beter maken. Kleine dingen. Ik kijk er al naar uit!

#projectblogboek is tot stand gekomen door Het blogboek van Kelly.