Jaren geleden heb ik wat ze ‘spanningshoofdpijn’ noemen gehad. Hoofdpijn die met momenten enkel irritant was en op andere momenten mij het gevoel gaf dat ik alleen nog in mijn bed wou kruipen met 25 donzen rond mijn hoofd en dat die pijn alleen nog maar moest stoppen. Het lukte mij niet meer om daar vrolijk mee rond te lopen, dafalgan en aspirine deden geen fluit en mijn omgeving geraakte meer en meer gefrustreerd door mijn eigen frustraties.
De oplossing? Op gezette tijden gaan slapen én opstaan. Na een week of twee was ik weer zo heppie als een konijn (of voeg een ander heppie dier toe) en was die hoofdpijn weg. Zalig. Sindsdien probeer ik wat meer op slaap- en opstaanuur te letten, maar je weet hoe dat gaat met goede voornemens: gemakkelijker om ze te maken dan ze vol te houden. Het was eerlijk gezegd ook een pak gemakkelijker om dat slaapritme in het oog te houden als student (zowel middelbaar als hoger; ik was en ben een brave) dan als werkende mens: ik probeer toch iets van sociaal leven te onderhouden, maar dat betekent dus hobbies na het werk met regelmatig late uurtjes tot gevolg.
Slaap is sowieso wel een grote vriend van mij. Niks leuker dan mij omdraaien ‘s ochtends en verder te snoozen tot zelfs mijn wekker het opgeeft. Vreemd hoe het als werkend slaafje lastiger is om op te staan (en ervoor betaald te krijgen eens ik mij op het werk bevind) dan als student: hoorde ik vroeger de wekker, had ik absoluut geen probleem om op te staan. Dat heb ik nu alleen voor wanneer we vertrekken op trip (of reis), anders mag dat ding gillen van mij, ik negeer het straal. Wanneer mijn slaap ruw onderbroken wordt of er gewoon te weinig van om handen is, ben ik ook niet echt te genieten. Mijn lieve wederhelft heeft dat ondertussen al door en probeert mij zo lang mogelijk slapende te houden, kwestie van Furie C. niet te veel voor handen te hebben.
Wat ik wou zeggen, want de post is mij een beetje ontglipt: slaap, ‘t is zo’n mooi en noodzakelijk ding. Tijd om daar eens wat meer op te letten.
Wonder-wanderland 