Ik ben mama van drie kindjes (ja, ik weet ook niet hoe dat gekomen is. Ik voel mij heel vaak gewoon babysit, maar dan wel babysit extraordinaire want wanneer komen die ouders in godsnaam terug?). Geboren in november 2018, mei 2020 en augustus 2022. Het staat er gemakkelijker dan het was, want alleen al dat het er drie zijn is lang voer voor discussie geweest.
(En ja, ik ben mij er volledig van bewust dat het een godsgeschenk is, dat gemakkelijk zwanger worden en blijven en daar niet over in stress moeten gaan.)
Maar dus, nummers 1 en 2 waren er vrij snel op elkaar, waarna ik even in shell shock ging en adem wou halen. Ik was eigenlijk ook wel meer dan gelukkig met twee gezonde kinderen en voor mij had het daar mogen eindigen (zeg ik nu, ik heb echt nog wel genoten van de derde baby, maar bon: dat was op dat moment mijn mindset want hoe ongelofelijk vermoeiend is dat, kinderen hebben en in leven houden?). De wederhelft wou graag nog een derde en dan liefst ook een meisje (1 en 2 zijn jongens) en na veel babbelen en heen en weer en afwisselend hij die wou en ik die wou of net weer niet gaf ik er een einddatum aan. Voor 2022 moest ik zwanger zijn, anders bleef het bij twee en waren we zo ook perfect gelukkig. Dus keek ik uiteraard midden december 2021 naar een positieve zwangerschapstest en waren we vertrokken voor nummer 3.
Iedereen (letterlijk iedereen) die met mij over nummer 3 babbelde tijdens de zwangerschap ging ervanuit dat ik nu absoluut wel een meisje moest willen. Eigenlijk niet. Ik was heel gelukkig met de jongens en dat kende ik nu al, dus dat mocht gewoon herhaald worden. Want ik zit al lang wat in de knoop. Niet in de knoop, ik ben heel gelukkig met mijn vrouw zijn en zou er niks aan willen veranderen, maar ik ben niet echt een meisje-meisje. En wat als het nu een meisje was en dat een meisje-meisje zou worden? Ge weet wel, als tegenpool voor die jongens.
Het klinkt misschien belachelijk, maar ik heb bijvoorbeeld wel één van mijn zussen vastgegrabbeld en gezegd: als ze (want toen wisten we al dat het een meisje werd) later vragen heeft over make-up stuur ik ze naar u door. Ik gooide namelijk alles een jaar of vijf geleden de vuilbak in na eigenlijk heel lang niet echt iets van make-up gebruikt te hebben en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Maar ook: hoe steriotiep denk ik wel niet over meisjes? Want opnieuw: ik ben zo niet. Wat zegt dat mijn eigen kind later wél anders zou zijn? En zou dat zo erg zijn?
Blijft voor mij het belangrijkste punt: kinderen zijn enorme spiegels. Zonder gevraagd te worden om dat te zijn en liefst met zoveel mogelijk aplomb krijg je het allemaal in je gezicht geslingerd en is het aan ons om te kiezen hoe we ermee omgaan. Mijn lichte verslaving aan de smartphone is nog niet echt geminderd, wat misschien meer over die verslaving dan over mijn liefde voor mijn kinderen vertelt.
Conclusie: we zullen wel zien. Mijn nummer 3 is een rasechte tiran (herken ik aan het jongste zijn, mijn jongste zus had dat ook), loopt even graag rond in jurkjes als in broeken en vind vooral de prints leuk. En of het zacht aanvoelt. En dat heeft ze dan weer 100% van mij. Dus ja, we zullen wat dat geeft. Welke discussies er gaan volgen. Hoe hard ik ga moeten strijden met en voor haar in de toekomst (want ik kan nu al op een presenteerblaadje geven dat de papa een pak strenger gaat zijn tegenover haar dan tegenover de broers op verschillende punten, net zoals ik kan zeggen dat zij het héél veel niet eens gaat zijn met mij).
Ik ben gestopt met naar haar te kijken als ‘een meisje’ en probeer te gaan voor ‘een kind’, en dan mag ze dat zelf invullen. Tot op een zeker punt uiteraard 😉
Wonder-wanderland 