De angst voor een meisje

Ik ben mama van drie kindjes (ja, ik weet ook niet hoe dat gekomen is. Ik voel mij heel vaak gewoon babysit, maar dan wel babysit extraordinaire want wanneer komen die ouders in godsnaam terug?). Geboren in november 2018, mei 2020 en augustus 2022. Het staat er gemakkelijker dan het was, want alleen al dat het er drie zijn is lang voer voor discussie geweest.

(En ja, ik ben mij er volledig van bewust dat het een godsgeschenk is, dat gemakkelijk zwanger worden en blijven en daar niet over in stress moeten gaan.)

Maar dus, nummers 1 en 2 waren er vrij snel op elkaar, waarna ik even in shell shock ging en adem wou halen. Ik was eigenlijk ook wel meer dan gelukkig met twee gezonde kinderen en voor mij had het daar mogen eindigen (zeg ik nu, ik heb echt nog wel genoten van de derde baby, maar bon: dat was op dat moment mijn mindset want hoe ongelofelijk vermoeiend is dat, kinderen hebben en in leven houden?). De wederhelft wou graag nog een derde en dan liefst ook een meisje (1 en 2 zijn jongens) en na veel babbelen en heen en weer en afwisselend hij die wou en ik die wou of net weer niet gaf ik er een einddatum aan. Voor 2022 moest ik zwanger zijn, anders bleef het bij twee en waren we zo ook perfect gelukkig. Dus keek ik uiteraard midden december 2021 naar een positieve zwangerschapstest en waren we vertrokken voor nummer 3.

Iedereen (letterlijk iedereen) die met mij over nummer 3 babbelde tijdens de zwangerschap ging ervanuit dat ik nu absoluut wel een meisje moest willen. Eigenlijk niet. Ik was heel gelukkig met de jongens en dat kende ik nu al, dus dat mocht gewoon herhaald worden. Want ik zit al lang wat in de knoop. Niet in de knoop, ik ben heel gelukkig met mijn vrouw zijn en zou er niks aan willen veranderen, maar ik ben niet echt een meisje-meisje. En wat als het nu een meisje was en dat een meisje-meisje zou worden? Ge weet wel, als tegenpool voor die jongens.

Het klinkt misschien belachelijk, maar ik heb bijvoorbeeld wel één van mijn zussen vastgegrabbeld en gezegd: als ze (want toen wisten we al dat het een meisje werd) later vragen heeft over make-up stuur ik ze naar u door. Ik gooide namelijk alles een jaar of vijf geleden de vuilbak in na eigenlijk heel lang niet echt iets van make-up gebruikt te hebben en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Maar ook: hoe steriotiep denk ik wel niet over meisjes? Want opnieuw: ik ben zo niet. Wat zegt dat mijn eigen kind later wél anders zou zijn? En zou dat zo erg zijn?

Blijft voor mij het belangrijkste punt: kinderen zijn enorme spiegels. Zonder gevraagd te worden om dat te zijn en liefst met zoveel mogelijk aplomb krijg je het allemaal in je gezicht geslingerd en is het aan ons om te kiezen hoe we ermee omgaan. Mijn lichte verslaving aan de smartphone is nog niet echt geminderd, wat misschien meer over die verslaving dan over mijn liefde voor mijn kinderen vertelt.

Conclusie: we zullen wel zien. Mijn nummer 3 is een rasechte tiran (herken ik aan het jongste zijn, mijn jongste zus had dat ook), loopt even graag rond in jurkjes als in broeken en vind vooral de prints leuk. En of het zacht aanvoelt. En dat heeft ze dan weer 100% van mij. Dus ja, we zullen wat dat geeft. Welke discussies er gaan volgen. Hoe hard ik ga moeten strijden met en voor haar in de toekomst (want ik kan nu al op een presenteerblaadje geven dat de papa een pak strenger gaat zijn tegenover haar dan tegenover de broers op verschillende punten, net zoals ik kan zeggen dat zij het héél veel niet eens gaat zijn met mij).

Ik ben gestopt met naar haar te kijken als ‘een meisje’ en probeer te gaan voor ‘een kind’, en dan mag ze dat zelf invullen. Tot op een zeker punt uiteraard 😉

Baby on my mind

Een neef met een nieuwe baby, vrienden met een tweeling, andere vrienden met een éénling, verre acquaintances met een kersverse tweeling. Overal baby’s, terwijl ik nog altijd in de knoop lig met mezelf: wil ik nu een derde kind of niet?

Ja. Jajajajaja. Alsjeblieft. Een nieuw babytje, een klein scharminkeltje dat tegen je aankruipt en knuffelt, dat ik kan voelen groeien en bloeien, waar ik kan zien hoe de broers ermee omgaan en op reageren, ons gezin dat dan zeker volledig is (vier doen we niet. Chapeau aan mijn ouders maar vier? Nopenopenope).

Nee. Alsjeblieft, nee. Om de één of andere reden krijg ik de laatste tijd alleen maar horrorverhalen te horen en te zien van voldragen baby’s die stilgeboren zijn, miskramen, miskramen op latere momenten, momenten waarop je beslissingen moet nemen die je nooit ofte nimmer wil moeten maken. Ben ik mij er maar al te bewust van dat mijn twee jongens er wereld zijn gekomen op de meest relaxte wijze ooit en dat ik me nooit zorgen heb moeten maken over hun reis om in de wereld te komen en voordien te groeien en nadien te bloeien. Denk ik: mijn geluk is op. Als we nu nog eens proberen loopt er gegarandeerd iets mis. En als het niet gegarandeerd misloopt omdat mijn geluk op is, dan wel omdat ik nu begin te doemdenken.

We hebben onszelf tijd gegeven om na te denken, om zo objectief mogelijk te proberen denken, om alles vanop afstand te kunnen bekijken. Huis, financiën, liefde, hoe goed gaat het nu eigenlijk wel niet (en heb ik dat dan nu ook gejinxt?).

Ik zou zo graag gewoon iedereen rond mij willen aanspreken (en dat doe ik vaak ook) om hun advies te vragen, maar laten we wel wezen (en dat werd mij ook al meermaals gezegd): de keuze ligt bij ons. En crap. Is het dit dan, volwassen zijn? Niet dat we zo los gegaan zijn over onze vorige beslissingen wat betreft gezinsuitbreiding (of hmmmm, misschien stonden die de vorige keer gewoon nooit in vraag. We wilden één kind en toen wilden we een tweede want dat wilden we sowieso, twee kindjes dus nobrainer). Maar deze keer? Doordenkertje. En ondertussen bij iedere menstruatie denken: moest jij bij ons gezin horen?

Echt, mijn hoofd is niet altijd zo’n fijne relaxte plek.

Twee of drie?

Ja kijk, momenteel is het hier al mama wat de klok slaat (sorrynotsorry, ge schrijft wat ge ziet en zo). Ik heb een kruipertje van acht maanden en een peuter/kleuter die sinds twee dagen met een onderbroekje naar de crèche wandelt WANT ZO VER ZIJN WE AL. Tempus fugit, mijn kind groeit voor mijn ogen en ik zie het met momenten helemaal zitten. Met andere momenten dan weer niet, maar gelukkig is het toch ook nog een kleintje dat af en toe gewoon wil opkrullen op mama’s schoot en dan is het leven weer even perfect. Maar bon.

Twee of drie dus? Bij nummer één (sorry J., zo ga je vanaf nu altijd genoemd worden, je broer is nummer twee) hadden we na vijf maanden al beslist dat er een nummer twee mocht volgen en begonnen we er binnen een maand aan. Om dan twee maand later al zwanger te blijken zijn. Een nummer twee stond nooit ter discussie, dat was voor ons vanzelfsprekend. Een nummer drie daarentegen is dan weer één en al discussie, met langs beide kanten voor- en nadelen, pro’s en contra’s en liefst nog zoveel mogelijk emotie erbij gesmeten. Dikke fun. 2021: het jaar waarin we besluiten of we Klaar zijn of nog Ongoing.

Langse de ene kant ben ik volledig zot van onze jongens en dan helemaal als het baby’s zijn (het schijnt dat die daar uitgroeien. Ik negeer dat volledig en geniet van alle ‘baby’-momenten die ik nadien nog naar mij toegeworpen krijg, zoals een peuter die mijn haar zit te krollen terwijl hij zijn ochtendflesje binnenspeelt in bed). Langs de andere kant denk ik: we beginnen ons ritme terug te vinden (OK, OK. IK begin mijn ritme terug te vinden), ik heb twee schatten van kinderen en –sing hallelujah– er wordt doorgeslapen. Wil ik dat echt overhoop gaan halen? En ik ben twee keer zwanger geweest, heb twee perfecte zwangerschappen doorlopen. Ik WEET dat dat een zaligheid en helaas zeldzaamheid is en ergens in mijn achterhoofd zit er iemand te zeggen: zijn we zeker dat dat een volgende keer ook wel zo gaat lopen? Sommige mensen zijn bij een eerste kind heel nerveus tijdens de zwangerschap, ik heb het gevoel dat ik nerveuzer en nerveuzer word per zwangerschap omdat het tot nu toe altijd goed gelopen is en omg nu loopt het helemaal mis of zo.

(Ter info: ik heb nooit beweerd dat mijn redeneringen allemaal echt logisch waren.)

Buiten de meer emotionele redenen is de wederhelft nogal in de stress over misschien drie kinderen (hoewel hij momenteel de grootste voorstander is) omdat we in zijn ogen dan zouden moeten verhuizen (ik denk dan: de jongens kunnen samen op een kamer slapen, da’s niet het einde van de wereld), denk ik: oh help, terug crèche betalen en agh, da’s veel geld en vraag ik mij af: ben ik er zéker van dat ik drie kinderen de baas kan?

Binnen twee weekends zijn de wederhelft en ik 48 uur alleen met elkaar en ik denk dat we dan een aantal knopen gaan ontwarren (nog niet noodzakelijkerwijs doorhakken, maar al wel op een rustig moment doorbabbelen). We zullen zien. Ik weet het echt niet, maar hij ook niet, dus als we op gelijke grond beginnen zullen we daar ook wel eindigen zeker? #spannend

Ode aan mijn borsten

Beste borsten,

Laten we wel wezen: voor ik kinderen kreeg vond ik jullie wel tof, maar niks speciaal. Jullie waren er gewoon, waren lastig wanneer ik wou lopen en moesten in verschillende contrapties gewrongen worden. Toegegeven, jullie zagen er leuk uit in die contrapties, dus flink zo. Maar tot daar mijn interesse, eerlijk gezegd. (Mits een kleine periode in het middelbaar toen jullie niet wilden groeien terwijl IEDEREEN borsten had behalve ik. Dat was wel frustrerend)

En toen. Toen werd ik zwanger en werden jullie precies wakker. Werden groter (waarvoor dank van de wederhelft) en slaagden er zonder enig probleem in om twee dropjes van baby’s in leven te houden. Enkel jullie he, gedurende vier maanden per kind (nadien kwamen er papjes en brood en zo bij, maar daarvoor was het puur jullie. Chapeau). Gevolgd door nog eens twee maanden per baby tot die allebei op hetzelfde moment stop zeiden. OK dan.

Jullie hebben afgezien. Want dan waren die beha’s eindelijk even wat comfortabeler, dan kwam er ineens een kolfmachine bij kijken. Werd er op jullie gevloekt omdat ik meer moest afkolven en jullie niet meer konden volgen want was dat nu nog niet genoeg? Om dan plots in een zwart gat te vallen en helemaal niet meer gebruikt te worden waarvoor jullie klaarstonden. Lieve borsten, daar heb ik even hard van afgezien als jullie, want dat deed pijn. Letterlijk en figuurlijk.

Nu zijn jullie theezakjes (het verdriet van de wederhelft is groot). We zijn er zo goed als door, door die tweede afkickperiode (bedankt Baby H). De peuter wijst niet meer naar jullie wanneer er hem gevraagd wordt wie er melk geeft. Ik denk voorzichtig weer aan gaan lopen, als ik nog eens zin heb. Maar lieve lieve borsten, bedankt. Bedankt voor alles. Voor dat aanmaken van die goeie stoffen, voor het comfortabel zijn om op te liggen, voor de troost die jullie boden en de rust die jullie gaven. Voor dat nachtelijke voeden dat ik met jullie toch nog altijd gemakkelijker vind dan met die flesjes. Voor alles.

De jongens wuiven nog eens dag. De wederhelft heeft jullie graag terug voor zichzelf. Ik probeer jullie binnenkort nog eens een comfortabele beha te kopen, als jullie wat stabieler biljven van cup. Iets mooi en comfy, dat zou goed zijn, niet?

Bedankt.

Mijn ultieme kerstcadeau

Kathleen van Verbeelding had het onlangs over het ultieme kerstcadeau en vroeg wat we zelf zouden willen.

Mag ik eens heel egoïstisch zijn? Dan wordt dit het lijstje waaruit gekozen mag worden:

• een winnend loterijticketje. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik regel de rekeningen en de day to day stuff zoals inkopen en cadeautjes en eigenlijk zowat alles wat organisatorisch moet geregeld worden. Als dat geen contradictio in terminis is. Maar bon. Ik budgetteer nog altijd in YNAB (You Need A Budget, yes you do! Serieus, it changed my life. Als ge geïnteresseerd zijt moogt ge altijd via deze link gaan, dan krijg ik een extra gratis maand bij mijn abonnement *kijkt engelachtig WANT ALLES KOST GELD*) en dat helpt mij al veel vooruit qua gemoedsrust en mannen, dat is mij dus ook geld waard. Maar dat winnend loterijticketje zou mij toch nog véél stress besparen. Dus dat mag altijd onder de kerstboom verschijnen, bedanktdankuwel.
• een weekend met mezelve. Gewoon ergens een weekend verdwijnen. Ik, een e-reader (liefst die van mij), een bad waarin ik vele uren mag doorbrengen en een menukaart waar van besteld kan worden. Er mag in de buurt wandelplaats zijn, maar eerlijk? Gewoon lazy zijn en in bed/zetel hangen is voor mij ook goed. Een TV mag, maar is geen verplichting. Gewoon 48h waarin ik kan slapen, eten, denken en doen wat ik wil. Een massage of kappersbezoek zou ook ideaal zijn, maar staat niet in mijn prio-lijstje (dat lijstje zegt momenteel: slaap, eten, slaap).
• doorslapende kindjes. De peuter doet dat echt goed (en wordt momenteel soms wakker omdat hij op het potje moet, dus dat moedigen we even aan), maar de baby heeft het nog niet helemaal door. Ik zou hem het liefst op zijn eigen kamer leggen want al zes maanden en ik wil mijn kamer en avondleven terug (lees: ik wil in mijn bed kunnen kruipen om half negen of negen uur (ah, that glamorous life I lead), mijn licht aanklikken en lezen. Of instagram-scrollen. En dan in slaap vallen en niet bang moeten zijn dat ik iemand wakker maak of dat er iemand twee minuten later wakker wordt voor een flesje. En hij doet het voor de rest echt goed, dus eigenlijk mag ik niet klagen maar het is mijn lijstje dus mag ik dit vragen.

Kijk, het is zelfs niet eens zo’n lang lijstje. Seg Kerstman, wanneer passeert ge?

(Sorry liefste wederhelft, ge wordt niet vermeld. Maar hey, twee van de drie puntjes zijn ook toppers voor u)

Mama van twee

Ik heb er twee. Twee zoontjes, ééntje van twee en ééntje van bijna zes maanden (hoe? Hoe?). Ik wou er vroeger vier, want ik kom zelf uit een gezin van vier en ik vond dat wel aangenaam. Ondertussen hou ik vast aan twee. De wederhelft dacht aan drie. We moeten nog eens wat samenzitten, maar binnen een paar maanden, want nu kan ik nog niet objectief nadenken over gezinsveranderingen.

Want laat ik even héél eerlijk zijn: wanneer ik een baby zie (die van mij telt niet meer als baby, die probeert al te hard te kruipen) dan denk ik: ja, onmiddellijk, direct, geef dat bolleke hier. Om dan heel goed te beseffen: ik wil niet weten hoe vaak ik de laatste maanden tegen muren (figuurlijk) ben aangelopen, heb zitten weten op toilet, in mijn bed, in de zetel, tijdens een telefoongesprek. Hoe moeilijk ik het heb met nummer twee die -in mijn ogen- niet goed slaapt (hij slaapt netjes twaalf uur, maar wordt om de drie uur min of meer wakker voor eten op een goeie nacht; bij zijn broer zaten we nu al aan blokken van acht uur slaap aan één stuk denk ik). Hoe hard ik dagelijks aftel naar het moment dat ze allebei in hun bed worden gelegd en ik even mentale rust heb.

Objectiviteit is dus momenteel niet aan de orde. Ik weet niet of die er ooit eigenlijk wel zal kunnen zijn, want ik gun die twee schatjes van ons (want dat zijn ze uiteraard ook wel) wel nog een broertje of zusje. Ik weet alleen niet of ik hen daarmee dan ook een gelukkige mama zou gunnen. Voorzover ik kan inschatten lijdt onze nummer één er niet onder dat hij nu een broertje heeft en mij moet delen, buiten het gewone peuterdrama en wat jaloezie in het begin omdat broer bij mij was om te drinken (ondertussen is hij er al zo aan gewend dat kaas van de melk van mama kan gemaakt worden en dat mijn borsten ‘eten’ zijn). Maar schat ik dat wel juist in?

Mijn grootste conclusie over het moederschap is dat we eigenlijk niks weten. We hebben nergens zekerheid over, weten niet wat de beslissingen die we nemen als gevolg gaan hebben voor die kinderen en met momenten zou ik mijn haar willen uittrekken hiervoor. Hallo zeg, type A persoonlijkheid hier, ik wil alles georganiseerd hebben en vooral niks aan het lot overlaten. En dan blijkt dat we niks weten, nergens iets over te beslissen hebben en dat ziektes, ongevallen, ongeluk en geluk alles maar beslissen. En dan moet ik tegen mezelf zeggen: ademen. Blijven ademen. En blij zijn dat die mannetjes (meestal) ‘s ochtends vrolijk wakker worden en gelukkig zijn en dikke knuffels geven en krijgen. Dat we gezond zijn nu, dat we geen problemen moeten gaan lenen voor die zich voordoen en dat we moeten proberen ook wat extra ademruimte in te plannen.

Zelfzorg? Langs de ene kant moet ik daar eens hard om lachen, want zelfs mijn lichaam is nog niet van mij (hallo borstvoeding, dearest friend and nemesis). Langs de andere kant moet ik er mezelf ook een schouderklopje voor geven, want ik maak er wel een prioriteit van waar ik kan: ik heb net een week ouderschapsverlof genomen waarin de jongens op de crèche zaten en ik iedere dag wel een lijstje met to do’s had, maar op dat lijstje stonden dan ook dingen zoals dutjes doen en lezen. En een bad nemen. Dus ja, ouderschapsverlof in het voordeel van de ouder, want mijn kinderen zitten ontzettend graag op de crèche (zo blij mee, echt waar, de oudste wuift zelfs niet ‘s ochtends maar trekt een sprintje naar de auto/keuken/wat er dan ook zijn aandacht trekt en de jongste lacht charmant naar de verzorgster die hem aanneemt) en die dagen waren dus écht voor mij. OK, en dan zitten daar nog to do’s bij, maar die moesten gedaan worden, dus ‘t is niet dat ik ze kan doorschuiven naar iemand anders.

Conclusies kan ik dus niet trekken. Nu niet, maar met zekerheid ook niet binnen een paar maanden. Want zekerheid, dat is er niet meer. Flexibiliteit wel, maar de vraag is dan hoe flexibel we ons precies moeten opstellen. Ons gezin houden zoals het nu is en zoals we nu heel gelukkig zijn (vooral als de jongste zijn nachten weer wat in de juiste richting krijgt, alsjeblieft dankuwel en Corona voor eeuwig verdwijnt)? Toch nog een derde en het spel weer op de rails zetten? Ik voorzie binnen een paar maanden een heel intens gesprek tussen ons tweeën met een tête à tête in een restaurant (toedels Corona).

Vervolgacties

Ik kom uit een gezin met vier kinderen. De wederhelft heeft een tweelingzus. Wij zijn dus alle twee gewend aan broers of zussen en hadden van in het begin het idee: eentje is geentje, tenzij het keihard tegenvalt met Baby 1, er traumatische dingen gebeurd zijn tijdens de bevalling of het gewoon niet kan willen we liefst zeker twee kinderen.

Baby 1 is een ideaal instapmodel, zoals we het hier onderling zeggen (kijk, nu heb ik het waarschijnlijk gejinxt en wordt dat het grootste monster ooit tijdens zijn peuterjaren en nadien). De bevalling was niet ideaal maar ik heb (momenteel) de indruk dat mijn gynaecoloog meer getraumatiseerd is door mijn bevalling dan ik zelf. Voorzover we weten is er niks mis en zouden we voor een tweede kindje moeten kunnen gaan.

So far, so good. We willen idealiter ook niet superveel tijd tussen de kindjes, kwestie van nog niet uit het pampergedoe te zijn en onze nachten niet juist terug op punt te hebben om dan alles weer door elkaar te gooien. Voor ons eigen gemak dus, al vermoed ik dat dat in het begin niet zo gaat voelen (hallo, twee buggy’s of een dubbele buggy of wat voor opties zijn er daar in godsnaam allemaal in??).

Dus dan begin je te tellen. En naar jezelf te kijken. Ik naar mij, want ik ben er net weer even van aan het genieten dat mijn lichaam helemaal van mij is (borsten die niet meer gespannen zijn – maar wel zeker een maatje kleiner tegenover vroeger, als ik het zo bekijk – waardoor ik op mijn buik kan slapen als ik dat wil, kledij die niet voorzien moet zijn op borstvoedingsmogelijkheden, geen last van mijn rug tijdens de zwangerschap, …). Ik kijk ook naar de wederhelft, want die is nu al wat aan het jongleren om tijdig thuis te geraken een aantal dagen in de week om pick-up bij de crèche te doen en dat gaat er met twee kids niet op verbeteren (ja, ik gebruik het woord kids. Sorry, het is inderdaad zo ver gekomen). Hij kijkt ook naar mij, want ik worstel nog steeds met mijn verwachtingen en de realiteit en laten we voor de verandering eerlijk zijn: het gaat nog niet echt in de juiste richting. Ik werk mezelf daar ook veel in tegen, natuurlijk, want uiteraard wil ik te veel ineens doen.

Bon, dat zien we dan wel. Maar een vervolgverhaal op Baby H.? Als het aan ons ligt: graag.

Week hart, deel 2

Ik blogde hier een tijdje geleden al over, over mijn week hart. Totaal niet verbeterd, zelfs wat weker geworden ondertussen.

Kan ik momenteel niet aan:

• Artikels over kinderen die mishandeld worden
• Artikels over kinderen die achtergelaten worden (maakt niet uit om welke reden)
• Euthanasie bij baby’s
• Wenende baby’s op instagram
• Immigranten met kinderen
• Kinderen met beperkingen
• De Notre Dame die afbrandt (Klokkenluider van de Notre Dame-flashbacks, anyone?)
• Baby H die zijn draai even wat kwijt is door tandjes en de bijbehorende pijn (oh God, mijn hart wanneer die een verward gezicht trekt en vol overgave zijn handjes in zijn mond propt)

Ik denk dat de rode draad bij de meeste dingen wel duidelijk is: kinderen. Alles wat met kinderen te maken heeft en niet bij mijn rooskleurige wolk past. Dat hart zal toch wat harder moeten worden vrees ik. Ha.

Weekendje zee

Die vrienden wilden wel afspreken, maar wij hadden eigenlijk meer zin in een relax weekendje zee. Vooral aangezien de wederhelft morgen al verlof heeft (grrrrr) en dus met Baby H richting appartement kan vertrekken (mijn mama zal er ook al zijn, dus die kan mee helpen uitladen/babysitten). Ik trek dan ‘s avonds met Lift Papa naar daar (want wij werken wél allebei vrijdag, schaapjes die we zijn) en zaterdagochtend word ik dan wakker met een gelukkig prutsje, een snurkende wederhelft en de zee voor mijn neus. En zon, hopelijk. Zalig.

Dat gelukkig prutsje pruttelt (haha) af en toe wat tegen de laatste dagen en gisteren ontdekten we de oorzaak: er komt een tandje door. Een tandje. Mijn schoonzus liet spontaan weten: goed dat jullie met flessenvoeding begonnen zijn een paar weken geleden! True, maar ik moet er mentaal toch even van bekomen dat zo’n kind zo snel kan evolueren. Tutjes steekt hij er ondertussen zelf ook al in, eigenlijk (niet altijd op de juiste manier, maar laten we hem nog niet te snel in hokjes steken, hmm? Plus: zo’n tut, da’s niet simpel hoor. Veel kantjes om in de mond te steken).

Maar dus, de zee. Dat voelt altijd, al-tijd als vakantie aan, ook al zijn we er maar een dag. Nu is het voor mij vrijdagavond toekomen en zondagochtend al terug vertrekken en toch tel ik af. Nog 32 uur en ik trek richting zee. Dikke liefde.

Hallelujah – oftewel: kilo’s van mijn schouders

Gisteren nam hij (zonder trouwens enig probleem of klacht) een flesje van 150ml tot zich in de crèche. Vandaag overdag eentje van 170ml, ‘s avonds thuis nog eentje van 150 ml. Van de papa, uiteraard, want mama mag nog niet in de buurt komen.

‘t Is maar om te zeggen dat Baby H. ofwel een grote komediant is, ofwel gewend is geraakt aan de smaak van de flessenvoeding. Ik moet mij in ieder geval geen zorgen meer maken over een kindje dat verhongert omdat de mama niet voldoende melk meer zou aanmaken, wat een grotere stress was dan ik dacht. Die reportages over Jemen en alle andere helaas-echte-en-volledig-depri-makende artikels hebben toch meer inslag gehad dan vermoed.

Sing hallelujah, het kolven kan minderen.

Serieus, ik ga echt binnenkort stoppen met zagen over mijn kind. Beloofd.